De ambitie van de ouders is vaak groter dan het talent van het kind.

De ambitie en de drang naar prestatie is bij ouders tegenwoordig hoog. Of het nu school betreft, sport, muziek- of toneelles, kinderen moeten in deze tegenwoordige tijd presteren. Ouders zijn niet snel tevreden en leggen de lat hoog. Ze reageren dan ook vaak kwasi nonchalant als het kind lui, niet gemotiveerd en/of snel is afgeleid, ook al doet het kind nog zo zijn best en kan het gewoon niet beter. In veel gevallen wordt het aan een falende coach, trainer of begeleider toegeschreven en op school is de leerkracht de schuldige of zelfs de school. Gemotiveerde docenten op school doen er soms nog wel eens een schepje bovenop en gaan hier in mee. Vaak in vergelijking met andere kinderen die wel makkelijk leren of wel met plezier dat doen waar een ander juist zijn zinnen niet op kan zetten. Voor het kind zelf ook maar enig idee heeft wat er aan de hand is, wordt het in een hokje gestopt, heeft het een stempel en een label. Maar we kunnen nu wel zeggen dat hij er niets aan kon doen. Het kind was nu eenmaal beperkt omdat het lijdt aan een syndroom waar 25 jaar geleden nog niemand van gehoord had.

Het begint zowaar een echte trend te worden. Alsof het een competitie betreft met de ouder in de rol van opvoeder, trainer  en coach. Kinderen moet we opleiden. Opleiden, opleiden en laten presteren. De beste cijfers op school en de beste prestaties met sport of andere tot topsport verheven hobby. Naast school en het huiswerk dat de kinderen mee krijgen moeten de kinderen  naar de training van de sport die ze beoefenen. Doen ze niet aan sport dan wel de lessen die ze moeten volgen van de hobby die ze hebben. Alsof de reguliere trainingen of lessen al niet genoeg zijn, zetten overijverige trainers en coaches scholen, academies en andere opleidingsinstituten op in dat waar ze goed in denken te zijn. Hier kan het talent van het kind nog meer worden aangesproken en kan het zich nog beter ontwikkelen. Een aanslag op de portemonnee van de trotse ouders, aangesproken door een geld beluste trainer, coach of leraar die eerder heeft laten weten hoe goed en talentvol het kind wel niet is. Rendement halen, presteren en opleiden. Als het allemaal wat lastig wordt en niet gaat zoals we hadden gehoopt zetten we remedial teachers en kindercoaches in of grijpen we naar faalangst- en weerbaarheidslessen. En anders is er nog altijd de kinderpsycholoog. Uiteindelijk zitten we met jonge, overspannen kinderen of kinderen die al vroeg een burn-out moeten ervaren.

Niemand heeft het nog over spelen, ontdekken en ervaren. We stampen onze kinderen vol met informatie waarvan we denken dat ze daar in de toekomst profijt van zullen hebben. Met als doel het verdienen van veel geld. Want alleen met een goede baan, veel geld, aanzien, een goed pensioen kan men gelukkig worden. Het beste worden in dat wat de ouders op jonge leeftijd al voor ogen hebben. Zo hoog mogelijk eindigen op de maatschappelijke ladder. Een vmbo-advies op de basisschool volstaat in dit geval niet. Desnoods probeert men het niveau van het kind kunstmatig op te krikken door bijlessen. Dit naast het drukke leven van een kind in de opgroeiende fase die ook nog moet presteren in de sport of hobby. Niemand die zich afvraagt of het kind gelukkig is. Niemand die kan zeggen of het kind gelukkig gaat worden in de rol en het scenario dat de ouders voor hem bedacht hebben. We halen het spel uit het kind en het kind uit het spel. Kinderen hebben geen ambitie maar spelen om te ontdekken wat ze leuk vinden. Door te spelen met wat ze leuk vinden ontdekken ze hun talent. Als het talent is ontdekt kunnen kinderen hun ambitie ontwikkelen. Niet door ze al op zeer jonge leeftijd spelletje op te dringen die er op uit zijn het rekenen en lezen te motiveren of een sport of hobby waar papa en mama hun bloedjes graag in groot zien worden.

Alsof het allemaal nog niet genoeg is hebben we een willekeur aan websites met pedagogische voorbeelden hoe we onze kinderen moeten opvoeden en aanpakken. Want opvoeden kunnen we zelf niet meer. Mochten we hier niet uitkomen kunnen we ook nog naar de opvoedwinkel. Het beste voor onze kinderen dus ook de beste opvoeding. Alsof het kader waarin je zelf bent opgevoed niet heeft volstaan. Het heeft er dan toch alle schijn van dat de ouders niet tevreden waren met hun eigen opvoeding. Want wat is er mis met het voetballen en klimmen op het plein, skeeleren of het doen van spelletjes op straat? Niets! Alleen pakken ouders dit af van het onbezorgde kind in hun zucht naar ambitie en prestatie.

Natuurlijk wil je het beste voor je kind, maar niet ten koste van alles. Of het nu de opvoeding, de opleiding, hobby of de sport betreft, alles moet gebeuren op het niveau van het kind en het tempo dat het kind kan bijbenen. Hiervoor moet reëel worden nagedacht. Ga een kind niet pushen! Het is lastig voor een kind dat moet presteren op een niveau dat het eigenlijk niet aan kan. Het kind moet op zijn tenen lopen en zal gefrustreerd raken. Dit geldt niet alleen voor een opleiding maar ook voor sport, spel en hobby. Als de docent, begeleider, coach of trainer laat weten dat het kind vooruit gaat, denk dan niet direct dat het kind het heel goed doet. Ga er vanuit dat het kind vooruit gaat binnen zijn eigen niveau. Een niveau dat best wel eens 10% onder het niveau van het landelijk gemiddelde zou kunnen liggen. Maar wat maakt het uit als een kind gelukkig is, een onbezorgde jeugd heeft en plezier kan maken?