Het waterpistool is geladen, handen omhoog of ik schiet.

Het is 3.00 uur in de morgen als wij met ons gezin (pa en ma, 3 kinderen met partners en kleinkind)  de vertrekhal van Schiphol binnen lopen. Een weekje Samos is een prettig vooruitzicht en ondanks het vroege uur zit de stemming erin. Kleinzoon Ezra  (9jr) heeft  voor zijn verjaardag een waterpistool gevraagd voor op vakantie. Hij heeft er zelfs 2 gekregen. Fluorescerende groen-oranje apparaten, waar je een fles met water op kunt schroeven, een beetje lucht erbij pompen en schieten maar met je waterpistool!

Hij wilde  ze allebei mee op vakantie. Zijn handbagage is er mee gevuld. Na een probleemloze incheck volgt de onvermijdelijke en beschamende ontkleedpartij bij het poortje. Mijn dochter heeft metaal in haar vast spannende BH. En dat is bingo, body check dan maar. Een  mijnheer voor mij  met een behoorlijke buik heeft moeite zijn broek omhoog te houden, nu hij zijn riem in het bakje voor de scan heeft moeten deponeren. Dan blijkt hij ook nog metalen onderdelen in zijn schoenen te hebben hetgeen een koddig tafereeltje oplevert bij de verdere stripact.

Dat de beambten om dit tijdstip liever op één oor liggen kan ik begrijpen maar een beetje meer vrolijkheid bij dit uit de hand gelopen veiligheidsritueel zou prettig zijn. Kleinzoon heeft zijn tas met de 2 forse waterpistolen op de band gelegd. Hij is blij als die weer uit het kleine tunneltje komt . Te vroeg gejuicht. Een bitse vrouwelijke beambte vraagt de tas te openen. De fluorescerende “wapens” schitteren haar tegemoet.

“U snapt toch zelf wel dat dit niet kan”, snauwt zij de vader van Ezra toe. Kleinzoon schiet in een snik van haar toon en blik. Zijn vader is te beduusd om wat te zeggen. “zo’n waterpistool kan worden verbouwd”, is verder haar enige commentaar waarna de twee hagelnieuwe  waterpistolen worden ingenomen. Kleinzoon probeert zijn tranen te verbergen en snapt niet precies wat er aan de hand is. Zijn verbouwereerde vader eigenlijk ook niet. “Die mevrouw denkt dat jij en ik in het vliegtuig, die waterpistolen gaan ombouwen om er mee te kunnen schieten” probeert hij uit te leggen, maar op de vraag van de kleine hoe dat dan gaat, moet hij het antwoord schuldig blijven.

Ons gezelschap is toch even uit de prettige vakantiesfeer gerukt. Niet alleen van het motief van de beambte maar vooral door de onbeschofte manier van optreden. Dat past toch niet in het beeld van ons land waar politieagenten nog net niet hand in hand met hun vrouwelijke collega door de straten patrouilleren.

In het vliegtuig  bedenk ik  wat er met een waterpistool zou kunnen worden misdaan. Ik denk dat de kenau razendsnel het volgende bedacht. De vader met zijn zoon kopen in de taxfree shop een fles hele sterke drank. De inhoud verdelen zij over de reservoirs van de beide waterpistolen. Vader en zoon springen vervolgens in het gangpad en houden een aansteker voor de “loop” van hun waterpistool, en gijzelen de passagiers en bemanning  met dreiging van hun vlammenwerpers.  Stom dat wij dat zelf niet bedacht hadden en logisch dat de wapens werden ingenomen bedenk ik nu. Kleinzoon is kennelijk ook nog mee bezig met de rouwverwerking. “Geeft zij mijn nieuwe waterpistolen nu aan haar eigen kinderen”, vraagt hij aan niemand in het bijzonder”. De volwassenen kijken elkaar eens aan en verdiepen zich weer in hun Sudoku!

Bron: Door Carel le Brun