Mei in een notendop
Nog geen week na 2 begrafenissen zaten we met de le Brunnen of te wel mijn hele schoonfamilie en aanhang in een vliegtuig op weg naar het altijd zonnige Kreta. Tal en ik waren hier zon 15 jaar geleden al eens eerder geweest en ik was benieuwd wat er in die tijd zoal veranderd zou zijn. Buiten de Europrijzen feitelijk niets. Er stonden hier en daar wat nieuwe gebouwen en/of er was een compleet vakantiedorp uit de grond gestampt. Tussen Chersonissos en Arminda het appartementen complex waar wij toen verbleven was op het stuk braakliggende grond Starbeach komen te liggen. Dit hadden we al vernomen van vrienden jaren geleden dus ook dit was niet meer bijzonder.
In Chersonissos zelf was ook al bar weinig veranderd, namen als de New York bar en de Hollywood bar waren toen ook al niet vreemd. De straten waren wat netter herbestraat maar verder alleen maar herkenning. Verschil met toen was dat we nu met onze kleine Ezra alles overdag bezochten en vijftien jaar terug we alleen dit soort gelegenheden s nachts aandeden.
Geen veranderingen, zelfs niet op het vliegveld dat nog net zo klein was als toen. Een vliegveld dat ik nooit zal vergeten. Voor het landen zie je door de kleine raampjes aan beide zijdes niets anders dan water. Dan zie je land en raakt het landingsgestel direct de grond. Vol verbazing was ik dan ook dat toen der tijd een 747-200 van Martinair het vliegveld aan deed om ons en gestrande passagiers van het toen faliet verklaarde AirHolland op te halen. Kort voor het toestel lande zag een spotter het toestel over komen. Dat is ook toevallig, vliegt een 747 van Martinair over en die zal echt niet op deze strip kunnen landen waren zijn worden nog. 10 Minuten later stond het zelfde toestel aan grond. Enkele meters voor dat het toestel de grond raakte stonden de motoren al in remstand wat een geweldig mooi geluid gaf. Een ongelofelijke landing die je niet vaak meer zal zien.
Dat het personeel niet was berekend op een 747 werd al snel duidelijk. Laaddeur van het ruim ging niet open door een doorgeslagen zekering. Het personeel wist deze niet te traceren. Einde van het lied was 5 uur vertraging en een piloot met een wit hemd dat onder het smeer zat. Niet alleen het laadruim was het probleem maar ook de oorlog in Joegoslavië en een duikfles in het ruim die eigenlijk in de drukcabine mee moest was rede tot vertraging. Aangezien vliegtuigen bleven aankomen maar niet mochten vertrekken zorgde voor grote drukte. 2 Uur met een kleine 500 personen in een ruimte voor een binnenlandse vlucht is er mede oorzaak van dat je dit je leven niet meer vergeet.
Dat was toen maar nu was alles prima geregeld. Zowel bij aankomst als bij vertrek was er geen enkele problemen. De kamers van het hotel vielen wat tegen maar waren schoon. Dagelijks kregen deze een schoonmaakbeurt dus reden tot klagen hadden we niet.
Maar liefst drie zwembaden met kinderbadje waren er op het complex te vinden maar bescheiden als we zijn hebben we ons het meest vermaakt bij het kleinste bad. Vooral Ezra en het brutale jongste broertje van Chantal vermaakte zich opperbest met de kleine hoeveelheid water in dit bad.
Op donderdag 17 mei, Hemelvaartsdag was onze Ezra jarig. Hoewel we 27 mei zijn verjaardag zouden vieren had iedereen toch een cadeautje meegenomen om toch een beetje het idee te geven dat hij die dag jarig was. Dat het op Kreta niet altijd zonnig was bleek direct de vrijdag en zaterdag daarna. Bakken met regen kwamen uit de hemel. Met een kleintje van 5 wordt dat al snel lastig op een kamertje van 3 bij 3. Uiteindelijk hebben we nog een stukje Kreta kunnen bezichtigen. De laatste dag hebben we nog genoten van een heerlijk Grieks zonnetje.
Bij Thuiskomst sta je direct weer in de realiteit en merk je dat het gemis en verdriet indirect is. Op vakantie denk je wel aan het een en ander maar er is geen confrontatie. Weer thuis sta je direct weer met beide benen aan de grond. Het leven is hard en bestaat inderdaad, hoewel ik het wel probeer niet alleen uit lol.
Afgelopen zondag, 1 ste pinksterdag hebben we Ezra zijn verjaardag gevierd in het gebouw van de speeltuin van de Muiderslotweg. Hoewel de weersvoorspellingen niet al te best waren hebben we toch van redelijk weer kunnen genieten. Ezra is gigantisch verwend door vrienden, kennissen en familie, nog bedankt hiervoor.
Inmiddels zijn we alweer een week verder, zijn we vanmiddag weer op het Nederlandse strand geweest en hebben we genoten van een heerlijk zonnetje dat zich zo nu en dan verstopte achter een lelijke grijze wolk. Morgen proberen we het opnieuw en maken we Far Out op nieuw onveilig. Dit keer hoop ik op meer aanhang want het was erg rustig aan de Noordzee. Wel verrassend was het Daphne tegen te komen bij Far Out. Een vriendin die ik zo een beetje op mijn 18-de voor het laatst heb gezien. 18 Jaar geleden dus.., zelfs Kreta de eerste keer was korter geleden. Kan je het dan vriendin noemen? Ze staat tussen mijn Hyves vrienden dus we kunnen deze vraag met een ja beantwoorden. Wat zeg je na zon lange tijd tegen elkaar.., niet veel. We stonden geloof ik beide met een mond vol tanden.
Ach we Hyven wel!!!
